Eternal Sunshine of the Spotless Mind

İlk defa üniversite yıllarımda bir arkadaşımın "Çiğdem bir film izledim.Kate Winslet saçlarını renkten renge boyuyor. Jim Carry de var." diye bahsetmesiyle adını duyduğum. Sonrasında Jim Carrey ve Kate'in rengarenk saçlarından ötürü "komedi filmi mi" diye sorduğum muhteşem film.Filmi hiç izlememiş kişilerin izledikten sonra yazımı okumalarını rica ederim:))

Efendim öncelikle yukardaki videoyu açalım. Beck muhteşem sesi ile eşlik etsin bizlere:)

Tabi ki de filmi izledikten sonra filmin aslında geleneksel Jim Carrey filmlerine hiç benzemediği, Kate ve Jim ikilisinin oyunculuğunun da muhteşem olduğunu farketmiştim.

Siz geçmişinizde yaşadığınız bir olayı, bir anıyı ya da bir ilişkiyi beyninizden tamamen sildirmek ister miydiniz?

Film birbirini çok seven, ama yıpranmış, yıpratılmış, aslında çokça da acı çeken iki insanla ilgili...Kötü ilişki,kötü anılar,hayal kırıklıkları..bu kaostan tek çıkış yolları hafızalarını sildirmek.

İyi kötü güzel çirkin bir sürü şey yaşıyoruz hayatımızda. İnsan geçmişine baktığında hep güzel şeyleri hatırlıyor. Olmadı mı kötü olaylar hayatımda ? oldu.. Hiç birini hatırlamıyorum . Hep güzel anılar, eğlendiğim zamanlar var aklımda:) Beynin oyunu diyorum buna ben:)

İşte filmde bu iki çılgın aşık birbirleri ile olan anılarını, ilişkilerinde  bir anlamı olan her şeyi sildiriyorlar beyinlerinden. Beraber kullandıkları eşyaları yok ediyorlar. Mutlu mesut hayatlarına devam edeceklerini sanıyorlar.

Ama ilk gördükleri yerde de tekrardan aşık oluyorlar birbirlerine:) Hafızanı sildirdin...kalbine engel olamadın:) Kalbimizle seviyoruz bizler... Beynimizle değil ki...

"benim olmadığım bir hatırana git.
sensiz tek bir hatıram bile aklıma gelmiyor." 

Hayatının en ücra ,en derin köşesine yerleştirdiği, aslında yaşadığı hayatı hayat yapan, dünyasının merkezinde olan ,bu kadar büyük bir sevgi ile tutkuyla bağlandığın, hayatım dediğin birinden bu denli vazgeçebilmek, zamanla unutmaya bile bırakamayacak kadar zor olan bu hissi beyninden sildirmeyi seçmek...Belki nefretle...Belki de anlamsız bir şekilde..
Bazen bir olay karşısında tüm anlamlar anlamsız olabiliyor demek ki...


Film bunlardan ibaret ama benim hayatıma kattığı , Düşündüğüm şudur.
Eşimle o güzel 25 Mayıs günü tanışmasaydım da yolda, caddede herhangi bir yerde tanımadan da görseydim aynı şekilde etkilenecektim.
Çünkü o güldüğü zaman gözlerinin içi ile güler.


Ne yaşarsak yaşayalım, onun elinden tutup ilerlerim.Çünkü gerçektir.Çünkü benimdir.İstanbul'u anlamlı kılan insandır.

Yukarıdaki fotoğraf çok çok eski:) Artık bu kadar zayıf değiliz:)


Birbirini gerçekten çok seven insanların ellerinin hiç ayrılmaması dileğiyle...


Aşk ile kalın, sevgiyle, mutlulukla, huzurla...
Başka bir şeye ihtiyacınız yok ki sizlerin.


Bir de havalara dikkat edelim:) Çok soğuk...


Sevgilerimle...