25 Aralık 2012 Salı

Sonra dedim ki ben...



Dedim ki çok şükür...

Kahveyi nasıl içtiğini bilirim ben babamın...

Nasıl gülümsediğini, ses tonunu bilirim...

Tam da en çok ihtiyacım olacağı zamanlar da gitse de, tam da onu en iyi anlayacağım zamanda gitse de

bilirim neye nasıl tepki vereceğini...

Sonra dedim ki ben,

dedim ki çok şükür...

Tüm bu zaman kargaşası içinde yeşil vadilerde koşacağımız o zamanın hatırına 

dedim ki çok şükür...

Dedi ki bir arkadaşım " hangisi zor çiğdem, hiç tanımadan mı kaybetmek babayı, keşke benim de babam olsaydı demek mi? Bilememek mi gülüşünü, bakışını... arkanda dağ gibi olmayışını.."

Bilemedim...

Hangisi daha zor!!

Ama sonra dedim ki ben,

Dedim ki çok şükür...





5 yorum:

  1. Canım ağlattın beni Rabbim gani gani rahmet eylesin yerinde dinlendirsin inşallah babanı çok zor ama Rabbim sabrını veriyor.Hoşgeldin öpüyorum...

    YanıtlaSil
  2. Öyle duygulandım ki bu harika mektubu okuyunca..
    Ah keşke benim de olsaydı böyle bir mektubum, fakat ben beşbuçuk yaşımdayken kaybettik babamı malesef, aklımda kalan çoğu manzarası da hasta iken, yatağında iken vs.

    Diyecek pek bir şey de yok aslında, çok şanslısınız babanızla güzel ve bana göre uzun vakitler geçirmişsiniz, ne mutlu..

    Selametle kalın..

    YanıtlaSil
  3. bazen aklıma geliyorda
    babam olmasa hayatta, yanımda
    düşünmesi bile diken diken ediyor bedenimi
    her ne kadar üzsemde bazen onu
    çok seviyorum ben babamı- anamı
    Allah başımdan eksik etmesin...

    Allah anne- babasını yitirenlere sabır versin..
    mekanlarını cennet etsin...

    Allah anne- babasının kıymetini bilmeyenlere akıl versin..
    Amin...

    YanıtlaSil
  4. allah rahmet eylesin..ne güzel bir mektup ....

    YanıtlaSil
  5. Allah rahmet eylesin ve gelecek yılınız sağlıklı mutlulukla dolu olsun

    YanıtlaSil